Daar stonden we dan, zomaar op een zondagmiddag in het Vondelpark in Amsterdam een beetje trots te zijn op onze zoon. “Ja, hij komt er nu echt bijna aan”, zeg ik enthousiast tegen Rik, terwijl ik via Whatsapp locatie delen mijn telefoon check. En inderdaad, even later zien we hem aankomen.
“Jur”, roep ik ‘m toe en zwaai druk gebarend met mijn armen omhoog, zo van ‘Hier zijn we’. Er verschijnt ondanks alle moeheid en concentratie toch een lach op z’n gezicht en zijn ogen lichten op. Hij komt onze kant op en na een high five gegeven te hebben en nog een laatste support in de vorm van “Zet ’m op, je kan het”, rent hij weer verder.
Een paar hele zware kilometers
Dat was afgelopen zondag, tijdens de halve marathon van Amsterdam. Mijn zoon deed mee, en we vonden het eigenlijk wel leuk om even te gaan kijken. We stonden zo’n 2 kilometer voor de finish die in het Olympisch Stadion was. En ja, dat bleek voor velen toch echt nog een paar hele zware laatste kilometers te zijn.
Voordat Jurriën voorbij kwam rennen, hadden we al aardig wat van pijn verwrongen gezichten langs zien komen, mensen die meer aan het strompelen waren dan aan het rennen en moest er af en toe iemand even stoppen om de inhoud van diens maag te legen. Zo kapot kan je dus blijkbaar zijn. Echt grote bewondering voor die mensen trouwens, want daarna gingen ze toch ‘gewoon’ weer verder.
Ver over z’n grens gegaan
Zo ook mijn zoon bleek later. Hij had maar liefst 5 hele weken getraind hiervoor, waarbij hij 1x per week 7 kilometer had gelopen. En ja, dat zeg ik een beetje cynisch, omdat dat natuurlijk veel te weinig is als je nooit getraind hebt om hard te lopen. Alleen bleek dat niet zozeer tijdens het lopen van de halve marathon, hij had namelijk een hele goede tijd neergezet. Maar wel daarna …
Hij vertelde dat hij zelfs 500 m voor de finish nog dacht dat hij het echt niet meer zou halen, maar goed, toch op pure wilskracht doorgegaan. Daarna kon hij bijna niet meer op z’n benen staan. En dat bleek niet alleen die verdere zondag zo te voelen, maar ook nog de 2 dagen daarna. Hij kon amper lopen en laten we het dan over de spierpijn maar niet eens hebben. Ver over zijn grens gegaan dus.
‘Gewoon’ maar op die manier verder gaan
Zo voelt dat ook wanneer je al langere tijd last hebt van stressklachten. Door de adrenaline die dan op een gegeven moment vrijwel altijd op een hoog niveau in je lichaam aanwezig is, lukt het je toch nog redelijk om de dag door te komen. Maar dan zit je ’s avonds op de bank en voel je pas echt hoe moe je bent. Maar ja, wat moet je anders? Dus ga je de volgende dag maar ‘gewoon’ weer op die manier verder.
Maar hoe gewoon is gewoon eigenlijk? Wanneer komt het besef dat dat helemaal niet gewoon is om zo je dag door te komen? Dat je eigenlijk alleen nog maar op pure wilskracht kunt doorgaan, want je energielevel heeft een dieptepunt bereikt. Op deze manier ga je iedere dag opnieuw over je eigen grenzen. Niet alleen je fysieke grens, maar ook je mentale. Totdat je lichaam echt een keer zegt, Ík doe niet meer mee’, en tot gevolg heeft dat je uitvalt.
Je leven kan zoveel mooier zijn
En echt, je leven kan zoveel mooier zijn dan het gevoel te hebben de dag door te moeten komen. Chronische stressklachten hebben namelijk niet alleen een enorme impact op hoe je je voelt, maar ook op hoe je doet en reageert in je privé-leven en op je werk. Zo hoor ik regelmatig dat iemand diens werk echt nog wel leuk vindt, maar er als een berg tegenop ziet om heen te gaan. Logisch ook, je voelt je uitgeput.
Dus, beter trainen om die laatste kilometers ook goed door te komen 😊
Door te luisteren naar je lijf en de signalen die het je geeft. Weten wat je grenzen zijn en daar niet continu overheen gaan. Niet alle verantwoordelijkheden naar je toe trekken, zodat je minder druk voelt en meer tijd voor jouw eigen dingen krijgt. De lat voor jezelf niet zo hoog leggen en daardoor weer kunnen genieten van wat wél lukt. En vooral ook, jezelf belangrijk genoeg vinden om ook echt iets aan die stressklachten te gaan doen.
Klik hier om te ontdekken wat ik daarin voor je kan betekenen.
Wil je voortaan mijn blogs automatisch ontvangen?
Meld je dan aan voor de ‘Stress-weg-wijzer’ en ontvang iedere week mijn volgende blog in je mailbox