Trots laat mijn vader de waterkoker aan me zien. “Kijk eens, helemaal schoongemaakt, moet je zien hoe die blinkt!”. Op internet had hij opgezocht hoe je een waterkoker kan ontkalken en blijkbaar was dat dus goed gelukt 😊

 

Hoe het was

In mezelf moet ik even lachen om de situatie, hoe anders was dat toen ik een jaar of 20 was en nog thuis woonde. Mijn moeder had wel een parttime baan bij een winkel, maar was er vooral voor de kinderen en voor het huishouden. En mijn vader had de ‘echte’ baan. Hoe anders is de situatie nu. Ze zijn allebei inmiddels 81 en mijn moeder licht dementerend. Persoonlijk vind ik haar alleen nog wat ‘vergeetachtig’.

 

Hoe het veranderde

Maar goed, sinds een aantal operaties van mijn moeder een paar jaar geleden, werd het lopen voor haar eigenlijk steeds lastiger. Ook begon toen de dementie naar boven te komen. Neem bijvoorbeeld het koken, wat ze al die jaren had gedaan, het lukte haar gewoon niet meer. Ze had geen idee meer wat ze dan moest doen en stond wat verdwaasd naar de aardappelen in haar hand te kijken.

Sinds die tijd heeft mijn vader werkelijk alle huishoudelijke taken op zich genomen. Hij maakt het huis schoon, doet de was, strijkt, doet de boodschappen en zorgt voor het eten. En, maakt nu dus ook de waterkoker schoon! 😊

 

Hoe dingen anders kunnen door uit je comfortzone te gaan

Langzaam maar zeker is mijn vader uit zijn eigen comfortzone gegaan, door de traditionele taakverdeling die er al die jaren is geweest, op een andere manier in te vullen. En misschien lijkt het eenvoudig, maar voor hem was het echt uit zijn comfortzone komen.

Want wat vond hij de was doen bijvoorbeeld lastig. Wat moest nou bij wat en hoe deed je dat dan met de droger. Wat mocht er wel of niet in. Pffff, gedoe allemaal …. Maar, hij deed het wel!

 

Wat je dan tegenkomt

En dan denk ik, als je 81 bent en nieuwe dingen kunt oppakken, zoals voor het eerst van je leven de waterkoker ontkalken, dan moet iedereen dat toch kunnen? De eerste stappen zullen best lastig zijn, het heet niet voor niets uit je comfortzone gaan. Je brein vindt daar namelijk van alles van. Die plopt gedachten bij je naar boven zoals “Zou je dat nou wel doen, doe toch niet zo moeilijk, morgen kan ook nog”, etc.

En dat heeft er weer mee te maken dat op zo’n moment belemmerende gedachten of overtuigingen naar boven komen. Die zorgen voor bepaalde emoties, zoals angst, bang zijn om te falen, jezelf niet goed genoeg vinden. Noem maar op, je kent er vast wel een paar.

 

Uit je comfortzone stappen met een doel

Hoe mooi is het dan wanneer je jezelf een duidelijk doel stelt waarom je uit je comfortzone wilt komen. Bijvoorbeeld het doel om eindelijk eens die haast uit je dag halen. Je merkt al een tijdje dat je in een stramien zit van doorgaan, doorgaan en nog eens doorgaan. En wanneer je dan een korte pauze neemt om dit proces te doorbreken, voel je alleen maar onrust in je lijf.

Niet zo gek eigenlijk, want wanneer je al langere tijd last hebt van stress, regeert adrenaline in je lijf. En dat veroorzaakt dat onrustige en gejaagde gevoel. Wanneer je accepteert dat je je zo voelt wanneer je een korte break neemt, simpelweg omdat dit nu eenmaal is zoals je stress-systeem werkt, zal je merken dat je de volgende keer al wat rustiger kunt blijven zitten.

 

Daarna gaat het steeds makkelijker

En misschien ontdek je die keer daarna wel dat wanneer je tijdens je break een korte ontspanningsoefening van een paar minuten doet, je op een gegeven moment echt de rust kunt ervaren en kan dealen met het stemmetje dat zegt dat dit toch eigenlijk zonde van je tijd is. Hoe meer je de positieve kant van zo’n break gaat ervaren, hoe makkelijker het daarna wordt om het te doen.

Dus, wat kan voor jou zo’n mooie blinkende waterkoker zijn?
Wat is jouw doel dat je eigenlijk al een tijd wilt realiseren, maar waar het steeds niet van komt? En welke stappen kan je daarin nemen om uit je comfortzone te stappen?

 

Wil je meer tips ontvangen voor een lekker ontspannen leven?

Meld je dan aan voor de ‘Stress-weg-wijzer’ en ontvang deze voortaan in je mailbox

Leave a Reply